wandeling in Batadur(r)an

Ontbijtje was basic, en voor Sil alleen een kopje thee en een geroosterde boterham. We hebben besloten om de geplande wandeltocht van hoog naar laag te doen, daar voelt Silvia zich goed genoeg voor. Dus vanmorgen om 8 uur met de auto en locale gids (Nederlandssprekend) naar boven gereden. Deels slechte weg, partij steil. Mooi afwisselend pad, prachtige panorama’s over het hele dal. In het dal wel wat laaghangende bewolking, boven is het deels bewolkt. De hoogste berg hier is 3400 m, was 5 jaar geleden nog actieve vulkaan met uitbarsting, maar de lava is naar de andere kant van de berg uitgespuugd. Wel was er aan deze kant behoorlijk was as-neerslag na de big-bang.

Uiteindelijk komen we bij de belangrijkste bezienswaardigheid de Pancuran 7. Het is een warme bron, waar het water uit 7 openingen in de rots met 68˚ stomend naar buiten komt. Drukte van belang. Je kunt hier al ingesmeerd worden met zwavelpasta, maar dan moet je een heel eind blootvoets naar beneden. We volgen de gids, met wat locals weer op de foto. Nederlanders worden geheel tegen onze verwachting gezien als zeer welkome gasten, we lijken wel helden, filmsterren. Een stukje lager komt het warme water over een prachtige gele rotspartij naar beneden. In deze waterval kun je je douchen bij een temperatuur van inmiddels 40˚. De zwemkleding hadden we bij ons, kleedhokje was beschikbaar voor wel 2000 Roepiah (13 cent) We laten ons voor Roepiah 50.000 p.p. helemaal in de zwavel zetten, inclusief massage (waar kan dat nog voor dit geld (€ 3,25). Daarna onder de heerlijk warme douche. Onze gids Delwin heeft alles enthousiast op de foto gezet. Omkleden, kopje thee-koffie met hapje erbij en weer op pad.

Uitleg over het irrigatiesysteem dat van 1911-1918 door de Nederlanders is aangelegd. Sluisjes, watergeulen uit steen gemetseld, een stuwmeer en krachtcentrale (die konden we helaas niet zien). Ook de irrigatie naar de rijstvelden is voor een groot deel Nederlandse historie. Geen wonder dat we toch ondanks de donkere periode 47-49 als weldoeners gezien worden. Het gebouw bij het stuwmeer mag alleen geschilderd worden, niet verbouwd. Het is een monument.

Inmiddels zijn we er achter waarom Delwin zo aardig Nederlands spreekt. Hij heeft familie in Giethoorn wonen, die daar een Indonesisch restaurant runden. Hij ging daar 3 maanden per jaar werken! Ze zijn nu met pensioen, dus zijn reizen naar Nederland zijn niet meer mogelijk. Een vliegticket hebben we omgerekend kost €700,- oftewel RP 10.000.000,- . Dat is niet op te brengen. Overigens was toendertijd nog een prettige bijkomstigheid dat hij verzekerd was voor medische zorg als hij in Nederland werkte. Heeft zijn gebit laten verzorgen, was de eerste keer wel ontzettend bang vertelde hij. Welnu, we hebben hier alleen maar locals gezien met complete slagvelden/fietsenrekken.

Of werken in Nederland makkelijk te vinden was….. We hebben hem aangepraat dat hij dat alleen maar kan regelen als hij bekenden in Nederland heeft. Dan maar sparen voor een tweede reis naar Mekka, waar hij als gelovig Moslim in 2015 is geweest. Heeft hij zijn huis voor verkocht om dit te bekostigen. Zo hoor je nog eens wat als je met een prive gids i.p.v. een groep op pad gaat.

Daarna nog sawa’s gezien, een locaal drankje genuttigd bij een tandeloze vrouw (Sil heeft even bedankt) en door een dorpje gelopen. Daar stond onze chauffeur (Ari) en eigen gids Edwin klaar om ons naar de lunch te brengen. Was prima. Sil heeft weer wat kippensoep (van de locale kip Ayam Kampung) en witte rijst gegeten en thee gedronken. Ze was wel blij dat we de tocht van boven naar beneden en niet andersom gelopen hebben.

Vanmiddag geen programma. In het hotel is niks te doen en we hebben geen zin om in dit heuvelachtige terrein weer aan de wandel te gaan.

Morgen vertrekken we pas om 9.00 uur en is er ook geen middagprogramma. Prima, even relaxen.