dagje Kaapstad

Na het ontbijt richting Castle of Good Hope gewandeld. Lucht is strak blauw, paar witte wolkjes, wel stevig windje. Het kasteel is het oudste Nederlandse bolwerk dat gebouwd is op de Kaap voor defensieve doeleinden (1666).

Wat rondgekeken bij diverse tentoonstelingen en het militair museum, maar het hoogtepunt was de sleutel-ceremonie om 10.00 inclusief een knal met losse flodder van een klassiek geladen kanon. De hele procedure van voorbereiden/laden en het afvuren (30 seconden in de echte oorlogs-situatie) werd uitgebreid en humorvol door een “gediplomeerd” kannonier uiteengezet.

Daarna met een taxi met chauffeur uit Zimbabwe (zwarter dan zwart, maar met een prachtige glimlach op het gezicht) richting het Red Cross War Memorial Children Hospital. Prof. Dr. Sebastiaan van As kwam ons buiten tegemoet.

Was in 1990 AGNIO chirurgie in de Radboud, maar had met zijn tropen-ervaring het al snel gezien wat betreft de Nederlandse setting. Dat was niks voor hem. Hij heeft een prachtige carriere gemaakt in Zuid Afrika, met o.a. opleiding in het Groote Schuur. Is uiteindelijk het braakliggend terrein van de kinder-traumatologie ingesprongen en heeft dat fantastisch uitgebouwd van niets tot veel meer dan iets. Niet alleen de direct zorg (Spoedeisend Hulp en chirurgische behandeling), maar ook in de preventie heeft hij veel gedaan, met enorm goed resultaat. De belangrijke oorzaken van kindertrauma zijn het verkeer, brandwonden en verdrinking. Er wordt in de stichting childsafe an vanaf 1978 aandacht besteed aan opvoeding en vooral voorlichting aan ouders. Zo leren ze wat safety is met keukenapparatuur, waarbij de waterkoker een belangrijke boosdoener is. Hoe simpel kan het zijn: een safetybelt zodat het kind, ook als het aan het snoer zou trekken de waterkoker absoluut niet over zich heen kan krijgen. Werd ons uitgelegd door een reeds lang gepensioneerde verpleegkundige (we schatten haar 80+), die met het enthousiasme van een jonge professional haar vinding demonstreerde (zie foto). Als je toch zulke fitte ouderen in je team hebt voor een sleutelfunctie krijg je daar zelf alleen maar energie van. (zie www.childsafe.org.za  waar Bas voorzitter van is. Een enorme vermindering van doden en gewonden is inmiddels al bereikt, waarop het team alleen maar trots kan zijn. Met funding van o.a. Woolworth is veel bereikt. Onze gepensioneerde projectleidster overigens deed ook de volledige registratie, waarbij per jaar zo’n 10.000 patienten (< 12 jaar) vastgelegd worden in een database. Er zitten al 250.000 gevallen in dit systeem, waar wetenschappelijk en onderwijskundig de basis ligt voor een wereldwijd uit te breiden initiatief. Ik was zeer onder de indruk van de eenvoud van dit alles en de toeweiding die ik proefde onder de mensen. Bas wordt volgens mij op handen gedragen met de plezierige manier waarop hij het een en ander aanstuurt.

Heerlijke lunch in de golfclub waar Bas dikwijls symposia organiseert en daarna richting Tafelberg. Via het internet al vast kaartjes gekocht, want doen hoeven  jullie niet in de rij te staan. Nadat Bas ons daar had afgeleverd de teleurstelling, want bij prachtig helder weer kon der gondel niet omhoog vanwege de felle wind. Het geld retour ging via de creditcard waarmee betaald was, die van Bas dus. Stuurt hij ’s avonds nog een mailtje als antwoord op ons berichtje, of we de bankrekening even bekend willen maken. Nu die 580 ZAR stopt hij maar mooi richting de stichting lijkt ons.

Met de meest gammele taxi van het westelijk halfrond naar beneden, naar het hotel. De remmen deden het in ieder geval wel goed. Wat rondgehobbeld in de zeer winderige stad en restaurantje uitgezocht, weer hoog op Tripadvisor en op 300m van het hotel. Madam Taitou. Een Ethiopische eetgelegenheid, zeer excentriek ingericht met tweeduizend en één dingetjes aan de muur, plafond, tafeltjes, zithoekjes. Om 19.00 aan tafel. Geen hoogstaande culinaire dingen, maar keurige gerechten. We hebben een combi van lamsvlees op drie manieren bereid genomen. Lekker van smaak en eten zonder bestek, dus met de vingertjes! Gelukkig, eindelijk een keer geen commentaar van Sil: “niet met je vingers!”. Na een lekker toetje (soort Baileys met vanille-ijs tot een shake geklopt) uiteindelijk rond 21:00 naar huis.

Zometeen alles even douchen, de zaken rangschikken en inpakken, 06:00 ontbijt en 06:15 met assistentie van een kruier voor de bagage naar NOMAD (300 m), waar we geacht worden om 06:30 te zijn en om 07:00 het grote avontuur te beginn